Książka cz. 2 - Straszyceum w innym wydaniu + Zlot fanów

Siema. Ja nadal jestem w stanie agonalnym więc z rozpiski nici, mam jedynie kawałek książki.

Tym razem będzie ona nieco krótsza, bo chyba takie są poręczniejsze, a po za tym jak ktoś zobaczy, że to się tak ciągnie to mu się od razu czytać odechciewa.

Na początku jednak chciałabym zareklamować post Upiornej Spectry. Wpadła w nim na pomysł zorganizowania meetu fanów MH. Mi osobiście pomysł się spodobał i sama bym z chęcią w nim uczestniczyła (o ile prędzej nie zejdę z tego świata ;), ale to może wtedy jako duch xD )

Udostępnię też ankietę stworzoną przez Rochelle

Dla przypomnienia:

Legenda

Ana Parsnip	A	Ross Palony	R	Gillington “Gill” Webber	Gi
Sandra Nadolna	S	Jackson Jekyll	J	Spectra Vondergeist	Sp
Partick Moskal	P	Holt “DJ” Hyde	Dj	Deuce Gorgon	Du
Partyk Ślimak	Pś	Clawd Wolf	Cw	Mama Jacksona	MJ
Cleo de Nile	C	Operetta	O	Billy Phadin	B
Clawdeen Wolf	Cl	Ghoulia Yelps	G	Mino Taur	Mt
Draculaura	D	Abbey Bominable	Ab	Venus McFlytap	V
Lagoona Blue	L	Frankie Stain	F

<…> - Opis czynności i/lub emocji

[…] – Zmiana miejsca akcji

„…” – W myślach

Kolor czarny – pisała Sandra

Kolor niebieski – pisała Ania

[Następnego dnia w szkole]

F: <wchodzi do szkoły i widzi zamęt> Co się dzieje tutaj?

L: Sama nie wiem.

F: <popatrzyła na szklaną kulę z rączką, wypełnioną wodą w, której pływała różowa rybka>

L: <trzyma akwarium>

F: Co to jest?

L: To mója Neptuna.

F: Czad.

L: Pamiętasz jak się rozpłakałam ostatnio?

F: Tak, pamiętam. Do teraz nie powiedziałaś, dlaczego.

L: Chodziło o Neptunę właśnie.

F: <dziwnie patrzy i próbuje zrozumieć>

L: Neptuna była chora i bałam się o nią. Że mogę ją stracić. Ale na szczęście jej się polepszyło.

F: To fajnie. Słodziutka ta pirania.

L: Hehe. Widziałaś może Draculaurę?

F: Niestety nie, właśnie mi też jest potrzebna. Nikt inny na pewno nie jest tak zorientowany co tu się dzieje jak ona.

?: Nie byłabym tego taka pewna!

F i L: Cleo?! <zdziwione głosem przyjaciółki dobiegającym zza ich pleców>

C: Tak.

L: Co chcesz przez to powiedzieć?

C: Nic innego jak to, że po prostu jeszcze jej nie ma.

F: A tam w głębi holu to co za szumy i krzyki?

C: Dopadli tego normalnego… Jak mu tam…

F: Aaaa Jackson! <przeraziła się>

C: Noo jego. Dopadli go i tam go szarpią, ale <patrzy w miejsce krzyków> chyba już przestali, bo jakoś ucichło.

L i F: <idą w tamto miejsce i widzą Sandrę gadającą z Jacksonem>

S: <do Jackson> Nie możesz ciągle dawać sobą pomiatać!

J: <patrzy na nią smutnym wzrokiem>

F: <Hej ludzie, co tu się działo?

S: Nn… nic, małe…

J: Nieporozumienie, ale już wszystko gra. „Teoretycznie”.

F: Aaa no okej.

<dzwonek>

F: Dobra, to chodźmy na lekcje.

L: Ok. muszę Wam pokazać nowy krem nawilżający. Wreszcie jakiś mi pomaga.

C: Super. A jest on z drobinkami diamentu.

L: No co ty. Wiesz jak one zatykają pory?!

F: Jackson, Sandra, a Wy nie idziecie?

S: Idziemy, idziemy.

<J i S idą na swoje lekcje a L, C i F na swoje>

[Na lekcji Sandry i Jacksona]

J: Panie profesorze!

Naucz: Tak?

J: Mogę wyjść do toalety?

S: <wpadła w chichot>

J: <szeptem do niej> Cicho, to nie jest śmieszne.

Naucz: No dobrze, idź.

[Wychodzi. W połowie drogi natyka się na Mino Taura]

Mt: Czego tu szukasz normalasie?

J: Po prostu idę do łazienki.

Mt: Hehe a co siusiu się chce dzidzi?

J: <wryło go w ziemię, nie wie co powiedzieć> Chcę tylko skorzystać z toalety, to takie niezwykłe?

Mt: Niezwykłe? Jesteś normalsem, Ty nie umiesz robić nic niezwykłego!

J: „Zdziwiłbyś się!” Skończyłeś nic niewarte gadanie?

Mt: A Ty chcesz sobie polatać?

J: Może później. Na razie idę tam <wskazuje drzwi z napisem „WC Męskie”> <idzie>

Mt: <podszedł do niego i wyciągną mu gacie> Zaraz sprawdzimy czy pasujesz tutaj.

J: Pasuję i do szafek… śmietników… nie wiem czy w tej szkole jest jeszcze jakieś miejsce do, którego mnie nie przymierzałeś.

Mt: <wziął go za gacie i położył na górę szafek>

J: <strach w oczach tysiąckrotnie większy niż zwykle> Zdejmij mnie stąd!

Mt: Niech pomyślę…

J: Ty w ogóle umiesz myśleć?

Mt: No i se przesrałeś.  A chciałem Cię ściągnąć stamtąd. Trudno normalasie. Siedź tam tera. <odchodzi>

J: <jako, ze ma lęk wysokości zamknął oczy i od czasu do czasu krzycząc „pomocy” leży na szafkach>

[Tymczasem w klasie]

S: „Gdzie on jest?”

Naucz: Gdzie się podziewa ten Wasz kolega?

<w klasie szmery i szepty>

S: To może pójdę go poszukać?

Naucz: Nie. A niby, kim jesteś dla niego, że idziesz go szukać?

S: Koleżanką…

Naucz: Tak, oczywiście <przewraca oczyma> Ja już Was znam, to jest liceum, nie nabiorę się na to!

S: To mogę iść, czy będziemy tak dyskutować do końca lekcji?

Naucz: <przyłożył dłoń do czoła i pokręcił głową> Dobrze idź, ale nie wracaj sama.

S: <wychodzi> <idzie, idzie […]> <wielkie gały> Jackson! Jak Ty żeś się tu znalazł? Podaj mi rękę, ściągnę Cię stamtąd.

J: NIE!... Poradzę sobie sam.

S: Spadniesz.

J: Nieprawda… Dam radę.

S: Taaa… jasne. To czemu sam od razu nie zlazłeś? Dobra, nie ważne… No złaź, zobaczymy…

J: <schodzi z szafek> <noga mu się dynda>

S: <czeka czy spadnie na ziemie w całości, czy znajdzie się na niej w kawałkach>

J: <zawisł> Dobra, pomoooo… <spierduczył się>

S: <tuż przed podłogą go złapała i lekko zamortyzowała upadek> A NIE MÓWIŁAM!!!

J: Dobra… ale nie mów nikomu.

S: Jasne… Wszystko gra?

J: Nie żebym się żalił ale… NIE, NIC NIE GRA. JAKIŚ DEBIL MNIE TAM… położył.

S: Hmm… Tego się domyśliłam, nikt przy zdrowych zmysłach nie włazi na szafki i sobie tam nie leży…

J: Tak, jasne, nabijaj się jeszcze ze mnie. Najpierw Mino, teraz jeszcze Ty.

S: Ja się nie nabijam… ja tylko próbuję dojść kto i po jakie licho Ci to zrobił… zatłukę go.

J: Nie powiem Ci kto, bo będę miał jeszcze bardziej <odchrząknął> że proszę dziewczynę, bo sam sobie nie poradzę.

S: Ale Ty mnie o nic nie prosisz, ja sama chcę mu dać… nauczkę.

J: Nie jestem wart tego abyś… jeszcze coś Ci się stanie.

S: Jesteś… A o mnie się nie martw, ja chcę, żeby Tobie dali spokój.

J: <zarumienił się> Naprawdę?

S: „Upsss wygadałam się…” Tak jesteś. <mówi przekonana>

J: <stoi, rączki ma za sobą, dłubie butem w podłodze>

S: <zakłopotana ciut bardziej> <nie wie co ma powiedzieć>

J: <lekko zbliża się do pocałunku, ale traci równowagę i wpada na nią bezczelnie>

<leżą na podłodze>

S: Co to miało być?

J: Yyyy, przepraszam… <próbuje wstać, ale klapnął na nią ponownie>

S: „…” <zastanawia się czy ma go zostawić czy pomóc mu wstać>

J: <lekko się śmieje, ale płacze nad swoją głupotą>

S: Nie narzekaj tylko wstawaj.

J: „A może ja nie chcę.” Próbuję, ale ta podłoga jest taka śliska.

S: <podnosi go i stawia plecami do szafek, żeby się nie glebnął z powrotem>

 J: Dzięki…

S: Nie ma sprawy.

J: <osunął się po szafkach i usiadł jak emo i zaczął płakać>

S: <siada z pośpiechem obok niego> Eeeej co jest?

J: Nic…

S: Widzę przecież, no mów.

J: Nie ważne, odczep się! <w głębi duszy zmusił się, żeby to powiedzieć>

S: … Nie, nie odczepię… widzę, że dzieje się coś… że coś jest nie tak. GADAJ!

J: <skulił się i milczy>

S: <czeka, aż coś powie>

J: <dalej milczy>

S: <czeka> Odezwiesz się wreszcie? <mówi lekko rozdrażniona>

J: Nie, nie odezwę się.

S: Właśnie to zrobiłeś, ale jak chcesz, ja sobie będę tu siedzieć. <siedzi i czeka>

J: Nie pójdziesz sobie, nie?

S: Nie, chyba, że mnie zmusisz. A tego nie zrobisz. Więc zostaję.

J: Nie chcę powiedzieć za dużo, na pewno nie teraz, jest za wcześnie na to… proszę zostaw mnie.

S: Okej, jak chcesz. <wraca do klasy oburzona>

J: <siedzi i ryczy>

[W klasie]

S: <wchodzi do klasy wkurzona>

Naucz: Dlaczego wróciłaś bez niego???

S: Polazł do szamana. <mówi zła>

Naucz: A co mu się stało? Czyżby potwór z łazienki go pogryzł?

S: Nie, nie… potłukł się troszkę… i poszedł na oględziny.

[Zadzwonił dzwonek]

J: <zwinął się stamtąd>

S: <poszła w miejsce ostatniej rozmowy z J, ale go nie zastała>

F: <biegnie i wpada na S>

S: (bum) O hej Frankie.

F: Widziałaś Jacksona? Coś mam złe przeczucie, co do niego.

S: Jakieś 20 minut temu gadał ze mną… jeśli tak to można nazwać, A co się stało?

F: Mam aż dreszcze <zaiskrzyła> jak o nim pomyślę. Nie wiem co, ale chyba coś mu jest.

S: Co masz na myśli?

F: Mówiłam Ci już, że on jest taki słodki. <przysłoniła usta dłońmi zawstydzona> Nie powinnam była Ci tego mówić, nie znam Cię aż tak dobrze, możesz wygadać wszystkim.

S: Spoko. <powiedziała, ale jest mega zła>

F: Dobra, powiem Ci. Kiedyś nawet powiedział, że mu się podobam.

S: <zła maksymalnie> Poszukam go. <powiedziała, żeby od niej odejść i nie zrobić jej krzywdy>

[S idzie opustoszałym korytarzem]

S: „Dziwne, nie ma tu nikogo?”

?: <ktoś ją obserwuje>

S: <rozgląda się, ale nikogo nie dostrzega> <wzruszyła ramionami i poszła dalej> Skoro tu nie ma nikogo… w sensie, że nie jest ten korytarz zbytnio uczęszczany, to pewnie tu przylazł Jackson. I muszę przestać gadać sama do siebie!

?: Nie gadasz do siebie. Gadasz do mnie.

S: No dobra, skoro się odezwałaś to teraz się jeszcze pokaż. Nie chcę gadać z szafkami.

?: <wyszła ze ściany> Tu jestem.

S: Siema. Miło mi, Sandra jestem.

?: Spectra. <podały sobie dłonie> Jesteś normalską?

S: Hehe. Wszyscy mnie mylą. Jestem wampirzycą.

Sp: To zmień dentyste, bo Ci chyba kły opiłował za mocno.

S: <wybucha śmiechem>

Sp: Ty… ty się śmiejesz?

S: A niby czemu miałabym tego nie robić. <otarła łzę> To było śmieszne!

Sp: Pierwszy raz ktoś śmieje się z moich żartów. Jakie to piękne.

S: <lekko zdziwiona, ale zadowolona z nowej koleżanki „wariatki”> Widocznie poprzedni słuchacze nie byli na takim samym poziomie, co Ty. <uśmiechnęła się szczerze>

Sp: Nie żebym Cię wyganiała, ale co tu robisz? Nikt tu nie przychodzi, bo boją się moich sucharów.

S: Przyszłam szukać kolegi. Nie widziałaś może okularnika w żółtej koszuli i puloweru w kratkę?

Sp: Aaa, Jackson, ten nowy…

S: <dziwnie patrzy>

Sp: Słyszałaś o Cerberku?

S: Tak, coś mi się obiło, Draculaura ciągle o tym gada.

Sp: Ach Draculaura, moja najwierniejsza czytelniczka…

S: Twoja?

Sp: Ach tak, Cerberek… To ja.

S: Ty?

Sp: Tak. Jako duch wszędzie się wkradnę, wszystko podsłucham. Jestem dziennikarką.

S: Wiesz, że kilka Twoich newsów doprowadziło niektórych do klęski… moralnej.

Sp: Naprawdę? Nie miałam pojęcia. <nagle przerywa jej straszliwe wycie>

S: <zasłoniła uszy> Co to jest?!

Sp: Dobiega z dołu.

S: Chodźmy sprawdzić. <kieruje się do schodów>

Sp: Mam lepszy pomysł. <złapała S za rękę i przeniknęły przez podłogę>

S: Wow, niezłe uczucie. Będę mogła tak kiedyś jeszcze raz?

Sp: <uśmiechnęła się serdecznie>

?: <śpiew operowy> Lalalalala… la…

S: Zaraz mi mózg rozsadzi.

Sp: <uśmiechnęła się tak, jakby wiedziała, co powoduje ten jazgot> Operetta. <powiedziała po cichu>

S: Kto?

Sp: Opi, jak już spokój.

O: Kto śmie zakłócać mój występ?

Sp: Ja…

O: Oh Spek. Nie poznałam Cię.

S: Przepraszam. <wysunęła się za Sp> Masz naprawdę piękny głos, ale czy mogłabyś trochę ciszej ćwiczyć? Ociupinkę.

O: Wybacz, ale mam to po tatusiu. A poza tym to było tylko nagranie. <zaczęła stroić akordeon>

Sp: Operetta jest córką upiora z opery.

S: Aaaa, już wszystko jasne…

O: A Ty nowa? Czyją córeczką jesteś?

S: Zdaje się, że jestem piątą wodą po kisielu Draculi.

O: Wampir. <lekko zdegustowana>

S: Wiem, że to może dziwnie zabrzmieć, ale jestem niegroźna, tzn. przybywam w pokoju. <uśmiechając się pokazała gest kosmitów>

Sp: No raczej PRZEBYWASZ w podziemiach.

S: <szczery śmiech>

O: <lekki uśmiech>

Sp: Oj Opciu, zobacz, ona się śmieje z moich żartów. Czyli nie jestem, aż taka zła.

O: Nie… nie jesteś. <przewróciła oczyma>

S: Operetto, mogę o coś zapytać?

O: Pytaj.

S: Nie widziałaś może gdzieś tu kujonowatego w żółtej koszuli?

O: Jackson? Tak, widziałam go.

S: „Jeny, tego chłopaka to cała szkoła zna” To gdzie on jest?

O: Siedzi za tą zasłoną. <pokazuje>

S: <pobiegła tam> <odsłoniła i…>

J: <tak się przestraszył, że prawie spadł z krzesła>  Co Ty tu… <ogarnął się> W jakiej sprawie tu przychodzisz? <zapytał majestatycznie>

S: Nie rób sobie jaj. CO Ty tu robisz?

J: …y, siedzę…

S: <wzięła głęboki wdech żeby mu nie przypieprzyć> Co się z Tobą działo? Dlaczego kazałeś mi się zostawić? I dlaczego jesteś… tu…?

J: Jestem tu bo przyszedłem sobie posłuchać. Żeby poukładać myśli…

S: Spotkałam Frankie… i mówiła o Tobie…

J: O mnie… <speszył się> Nagle zrobiło się tu gorąco, nie zauważyłaś?

S: Nie wymigasz się.

J/Dj: <przemiana> Elo! Elo! Elo! To Wasz kochany D. J. (Yeach) I co powiesz ślicznotko? Może znów popatrzymy sobie w oczka? (hym)

S: (plech) <szturchnęła go u powrotem padł na krzesło>

Dj: Lubisz ostro, co? DJ też lubi… <złapał ją za rękę i przysunął ją do siebie tak, że usiadła mu na kolana>

S: Echhh, dobra, czego chcesz?

Dj: Ciebie!

S: A czy ja wyglądam jak dobra wróżka co spełnia życzenia??!!

Dj: …Tak… <próbuje ją pocałować>

S: Może kiedy indziej… <tak jak poprzednio, dzięki swoim lodowatym dłoniom przywróciła go do „normalności”>

J: Co…się stało? <zreflektował się, że S siedzi mu na kolanach> Co się działo?! „I jak zwykle gdy dzieje się coś fajnego muszę to zapomnieć.” Zapewne już domyślasz się jak ja… działam. Niestety nie mam instrukcji obsługi.

S: Nie szkodzi. <dała mu całusa w policzek i wstała> Jakoś sobie poradzimy.

J: „PoradziMY?” <z radości prawie zszedł na zawał>

S: <powoli odchodzi od J> <przechodzi przez bordowe zasłony i idzie do O i Sp> <dzwoni jej trumnofon> „Nieznany?” <odbiera> Słucham?

?: Cześć Sandra, co tam u Ciebie? Znalazłaś Jacksona?

S: Frankie? Skąd masz mój numer?

F: Długa historia. I jak z Jacksonem? Nie darowałabym sobie gdyby coś mu się stało. Dobrze wiesz ile dla siebie znaczymy. Oh…

S: <zacisnęła drugą pięść tak mocno, że aż krew pociekła na beton> Nic mu nie jest. Słucha koncertu.

F: O… a jakiego? Masz go tam obok siebie? Jak tak to dasz mi go?

S: Niestety, jest z drugiej strony sali.

 F: Ale masz na niego oko? Dobrze, to pilnuj mojego pyszczka i przyprowadź w jednym kawałku, nie mam zamiaru się nim dzielić.

S: <rozłączyła się> <po cichu> Nic nie obiecuję. Młachahahahaha <głośny złowrogi śmiech>

O: Sandra!

S: Oj, sorki. <pokornie> młachahaha <po cichutku>

C. D. N.