Książka cz. 3 - Straszyceum w innym wydaniu

Siema wszystkim! Rozpiska pojawi się w środę, ale nadal nie wiadomo czyja, bo jest remis, więc bierzcie się do roboty i głosujcie XD.

A więc jak nie rozpiska, to "książka". Jak pięknie zauważyła Aleksa, to jest bardziej scenariusz. I taka jest prawda, bo my to z koleżanką grałyśmy, czyli odgrywałyśmy role niczym aktorki, a ja to później spisałam w miarę mojej ulotnej pamięci. 

Akcje na "Holu", "Sali gimnastycznej" i jeszcze fragment "Randki Franki" była grana fizycznie, a nie tylko podawanie długopisu z ręki do ręki ;) 

Ahhh aktorstwo, jedno z moich niespełnionych marzeń... 

"Granie" pokazała mi inna koleżanka. Robiłyśmy wtedy własną wersję Death Note'a i Fullmetal Alchemist. Dobre czasy.

Tak a pro po anime, to ostatnio ciągle napotykam się na Kuroshitsuji. Również przypominają mi się stare czasy jak to oglądałam. Przez Was (osoby o których mówię na pewno będą wiedziały, że chodzi mi o nie) dostałam chcicy na słuchanie soundtracków z tego ;)

Taka jeszcze anegdotka. Jeśli czytaliście pierwszą część, to pamiętacie to jak Jackson potknął się i twarzą wylądował w keczupie? To jest sytuacja prawie autentyczna. Z nami do liceum chodził chłopak, który bardzo przypominał Jacksona, koszula w kratę, okularki i wieczna ciamajda. Pewnego dnia wracał ze sklepiku szkolnego z taką właśnie małą pizzerką z keczupem i na ostatnim schodku potknął się, ale na szczęście złapał równowagę i obeszło się bez ofiar. 

Taka sytuacja.  

A co do Cleo... niektórzy mogą pomyśleć, że jej nie lubię skoro stawiam ją w takim świetle jak w opowiadaniu. Wręcz przeciwnie, uwielbiam Cleosię, ale jak to u rodziny królewskiej trzeba zasłużyć sobie na ich szacunek ;)

W poprzednich częściach nie było spójności w czasach w jakich opisywane były czynności bohaterów. Zostało to poprawione na czas teraźniejszy. W niektórych przypadkach po prostu nie dało się tego zmienić by nie tracić efektu, więc może być parę odchyleń.   

[Kilka dni później]

S: <nie odzywa się do J od wyjścia z katakumb, ignoruje go jakby nie istniał> <siedzi pod drzewem z Ghoulią i patrzy jak ona czyta komiksy>

<C i D stoją oddalone, ale można je usłyszeć>

C: Nie wiem co się dzieje z tą szkołą. Znów mają przysłać nowego potwora.

D: Wspaniale, nie.

C: Właśnie, że nie! To wymiana między szkolna, kogoś z naszych odeślą.

D: Och nie. A co będzie jak odeślą którąś z nas?

C: Mogli by odesłać tą nową…

D: Tego raczej nie zrobią, bo jak już sama powiedziałaś ona jest NOWA.

C: Niech to skarabeusz ugryzie.

D: Nie przeklinaj, hehe.

C: <odwzajemnia chichot> Wydaje mi się, że Krewnicka nie pozbędzie się potworniarek. Czyli jesteśmy bezpieczne. Dzięki Ci Ra!

D: A Clawd jest w drużynie trumnokoszykówki, to też jest nietykalny. Niestety Ross też tam jest.

C: Oh nie! Deuci! Trzeba go gdzieś zapisać.

S: <pod drzewem> Wiem, że nikt mnie nie lubi, przyzwyczaiłam się…

G: Yyhaahy

S: Dzięki, Ghoulio. <uśmiecha się do niej>

[W szkole]

C: <biega i szuka Deuce’a> <wreszcie wpada na niego na korytarzu> Deuce!

Du: Cleo! Co się stało, dlaczego tak krzyczysz?

C: Musisz zapisać się do jakiegoś klubu! Nie chcę by Cię przenieśli…

Du: Jakiego klubu? Jakie przenieśli?? O co chodzi???

C: <tłumaczy mu wszystko> I właśnie, dlatego musisz się gdzieś zapisać.

Du: Cleo, jakby Ci to powiedzieć…

C: Co jest Deuci?

Du: Ja już jestem w pewnym klubie…

C: To świetnie, w jakim?

Du: Ale obiecaj, że nikomu nie powiesz.

C: Obiecuję. Masz na to królewskie słowo.

Du: „Ta jasne” Jestem w klubie kucharzy. Kocham gotować, ale wstyd mi to przyznać.

C: Oh Diusiu… <tuli go>

[Kolejne kilka dni później]

<jakaś nikomu nie znana dziewczyna opuszcza MH, a na jej miejsce przybywa inna>

F, D, C, Cl, L: <jako komitet powitalny>

<z samochodu wysiada postać> <wszyscy są w wielkim szoku jak widzą zombiaczkę>

C: Zombie?!

Zomb: Witajcie.

F, D, C, Cl, L: ??? <szczęki im opadły>

Cl: Może tylko tyle umie powiedzieć.

C: Pewnie tak, zaraz będzie jęczeć jak Ghoulia.

Zomb: Niestety muszę Was zmartwić. Potrafię mówić normalnie, właśnie dlatego mnie wybrali na tą wymianę.

F: Yyy… Miło nam Cię gościć, znaczy się nie gościć, bo z nami zostajesz… więc… miło nam… że jesteś.

Zomb: Dziękuję. A, nie przedstawiłam się. Nazywam się Ana Parsnip.

D: Zapraszamy do szkoły.

L: Oprowadzimy Cię.

<dziewczyny się przedstawiają i zaczynają oprowadzać Anę po szkole>

A: <prosi, aby zostawiły ją przy bibliotece, aby mogła załatwić sobie książki> <wchodzi i widzi Ghoulię>

G: <zdziwiona podchodzi do A> <stoją naprzeciwko siebie, wzrostu są prawie równe, a sylwetkami mało się różną>

<G poprawi okulary, A robi dokładnie to samo w tym samym czasie, wygląda to jak lustro>

G: Yyehhgryyee

A: Yeehehryyyye

G i A: Yghy Yghy Yghy <śmich>

<dwie zombiaczki gadają sobie w najlepsze, a czas mija>

A: <rozmawiając z G nagle zauważyła coś leżącego na ławce> Yeehryee

G: Yeee

A: <idzie w stronę tego czegoś> Y, przepraszam. <puka w ramię cosia>

?: Yyech <ziew> Co, co jest? <przestrasza się szybko podnosząc głowę z ramion bezwładnie leżących na ławce>

A: Wybacz, nie chciałam Cię przestraszyć.

?: Spoko, chciałaś coś, bo raczej nie przydam się do niczego, bo strasznie chce mi się spać. <pada twarzą na blat>

A: Bałam się, że coś Ci się stało, ale skoro tylko sobie spałeś… <odchodzi>

?: <pospiesznie podniósł głowę> Poczekaj… Jesteś nowa w szkole? Nie widziałem Cię wcześniej. Chodź usiądź ze mną.

A: „Yeah, o to chodziło.” <przysiada się do chłopaka, który zamiast włosów miał zielone liście>

?: Jesteś zombie, noo nie?

A: Tak…

?: I mówisz normalnie… Szacuj.

A: <rumieni się> „Jaki on uroczy” Tak w ogóle to jestem Ana. <podaje dłoń>

?: Partick. <ujmuje jej dłoń swoją> <jego palce są wydłużone, wyglądają trochę jak patyki>

A: <uśmiecha się uroczo> Z jakiej jesteś razy? Nie mogę Cię nigdzie dopasować.

P: To dlatego, że nie jestem czystej krwi Entem…

A: Ent… Właśnie tak coś obstawiałam.

P: <puszcza jej oko> Moja mama jest Entianą, a tata człowiekiem.

A: Mieszanie gatunków nie jest zbyt dobrze przyjmowane…

P: Wiem… Ale co poradzić. Jak się kochają to nich sobie żyją. W końcu powinienem być im wdzięczny, że tu jestem, hehe.

A: „Ja też jestem wdzięczna. Dzięki nim mogę patrzeć teraz na takiego przystojniaka. Ach, jaki on słodki” <rozmarza się>

P: A Ty co o tym myślisz?

A: Co, co, wybacz, możesz powtórzyć…

P: <roześmiał się> Pytałem się, co myślisz o nowej szkole.

A: <nerwowo się zaśmiała> Na razie jest tu miło, nie tak jak w poprzedniej szkole. Nikt mnie tam nie akceptował i nabijali się ze mnie. „I nie było tam Ciebie.”

P: A w jakimś konkretnym celu… przyszłaś do strachoteki?

A: Tak, przyszłam po książki.

P: Książki?! W Strachotece?

A: No tak, a czemu się tak dziwisz?

P: Bo ja tu przychodzę odespać zawsze.

A: Ach… to Ty sobie śpij a ja…

P: <ponownie z wielkim hukiem kładzie głowę na biurko>

A: … pójdę po książki. <idzie, a wracając jeszcze raz zagląda do Patricka, chce się jeszcze raz pożegnać z Ghoulią, ale tej już nie ma więc wychodzi>

[Hol]

A: <idzie sobie nagle widzi jak jakiś osiłek rozpłaszcza kogoś na ścianie> <osiłek mija ją, a ona tylko wzrusza ramionami i podchodzi do płaszczki, która teraz siedzi oparta o ścianę i pochlipuje>  Cześć. Coś się stało?

J: Nie, wiesz, nic się nie stało. Lubię dostawać łomot od takich półmózgów jak on. O ile mają chociaż pół mózgu.

A: Aha… Widziałeś może Frankie, Cleo, albo Clawdeen?

J: <podnosi wzrok> A po co Ci one?

A: Jestem nowa i chciałam, aby mnie oprowadziły. To widziałeś tych ludz… te osoby.

J: <zmarszczył się zdegustowany> Ludzi? Powiedziałaś ludzi? Widziałaś napis wchodząc do szkoły? Nie ma tu ludzi! Oprócz Jacksona, który jest traktowany jak śmieć! TAK! Jestem normalsem… <uspokaja się trochę> Jackson jestem.

A: Ana. To wiesz gdzie one są?

J: Nie.

A: To Ty sobie tu siedź i użalaj się nad sobą dalej, a ja pójdę już. <odchodzi>

[Przechodzi obok Sali gimnastycznej i słyszy muzykę]

A: <weszła do środka a tam Cleo rozdaje rozkazy potworniarkom>

C: Ruchy dziewczyny. Jeszcze raz!

<obok niej jak zwykle stoi Ghoulia>

A: <jęczy coś do G>

G: <odpowiada>

C: Czyli jednak nie umie mówić. <cicho>

A: Umiem.

C: <dziwi się> Yyy… Dziewczyny, przerwa. To ja może pójdę po… coś… <znika>

A: Yehhey? \A jej co?/

G: Yeyheyhy. \Nie wiem./

A: Yeeechhheechy. <idzie w stronę Fi i Cl>

F: Ooo cześć.

A: Szukałam Was abyście mi pomogły, bo się tu gubię sama.

F: Jasne, tylko niech skończy się trening.

Cl: <pręży się i wygina>

A: Co Ci się stało?

Cl: Chyba sobie coś nadwerężyłam.

F: Oj przestań. Wszyscy dobrze wiemy, że wolałabyś siedzieć w domu i oglądać Amerykańskiego Potwora zamiast być na treningu.

Cl: Przejrzałaś mnie.

A: A gdzie są te dwie pozostałe dziewczyny?

F: Lagoona ma trening pływacki, a Draculaura flirtuje z jej bratem. <pokazuje Cl>

Cl: <warczy na nią>

F: Taka prawda. Już nie mogę doczekać się kiedy to ja będę umawiać się na tak romantyczne randki. Aż iskrzę na samą myśl. <z jej palców lecą iskry i podpalają książki w rękach A>

A i F: <próbują ugasić książki>

A: <upuszcza je>

A i F: <chcą je podnieść jednocześnie i zderzają się głowami>

F: Czekaj! Ja podniosę. Ty się nie schylaj. <stoi na kolanach i ogarnia książki>

J: <nagle wchodzi> <nikt go nie zauważa> <czyści sobie okularki> <potyka się o klęczącą F i gleba>

A: Ooo Nasz ciamajda.

J: <leży na podłodze> Tylko nie ciamajda! <ogarnia się> Czy… Czy widziałyście może… Sandrę?

F: Sandrę? A po co Ci ona?!?

J: Bo chciałem o coś się jej zapytać…

F: <wredne spojrzenie>

J: No nie patrz tak na mnie. To widziałaś ją?

F: NIE!

J: Dobrze, się nie denerwuj. Cześć. <wychodzi>

A: Coś nie tak?

F: To przez Sandrę. Podrywa mi bezczelnie Jacksona. Też jest nowa tutaj. A może masz ochotę na małe zakupy po szkole?

A: Czemu by nie.

F: To o piętnastej na schodach przed szkołą.

A: Ok.

[Po trzech godzinach wybiła 15:00]

A i F: <spotykają się przed drzwiami wyjściowymi ze szkoły> <przechodzą przez drzwi zagadane>

F: <zauważa na schodach siedzącą S> Co Ty tutaj robisz?

S: Yyy siedzę… „Ale mam Deja vu, jak się o to samo pytałam Jacksona a on mi identycznie odpowiedział”

F: Dlaczego nie było Cię na trzech ostatnich lekcjach? Nie widziałam Cię na korytarzu.

S: Bo zerwałam się z lekcji.

F: A na kogo tu czekasz?

S: Jeny, co to? Przesłuchanie?

F: <zapowietrza się>

S: Już wystarczająco na mnie dziś wjechałaś. Coś jeszcze chcesz dodać?

F: Po prostu masz go zostawić!

S: Powtarzasz się.

A: <stoi jak wryta i się nie odzywa>

J: <spostrzega, że nikt nie zwraca na niego uwagi, więc odwraca się i czmycha>

F i S: <dalej się obrzucają błotem>

F: <po kilku minutach ostrej wymiany zdań> Dobra, chodź kochana. <bierze pod rękę A i odchodzą>

[Po 15 minutach, nadal na schodach]

S: <dalej siedzi na schodach>

J: <zmierza do niej, ale gdy ta podniosła na niego wzrok szybko się odwraca i jak gdyby nigdy nic cofa się> <daje kilka kroków, ale się wraca i podchodzi do S> Cz-Cześć…

S: Siema.

J: Yyy… bo ja… Chciał…bym… z… tobą… <rączki tyłu, nóżka też i się peszy>

S: Może usiądziesz, bo tu tak tańcujesz, a ja Cię nie będę z ziemie zbierać.

J: Nie… Postoję… To… Mi chodzi o to, że… Dobra, usiądę. <siada obok niej na stopniu>

S: Chcę się zapytać coś Ty nagadał Frankie. <spokojnym tonem>

J: Ja?! Nic.

S: To dlaczego się mnie czepia?

J: Nie mam pojęcia.

S: Bo może Wy jesteście razem… <przerywa jej>

J: Nie, nie jesteśmy! <ostro protestuje>

S: To może ona coś do Ciebie, i uważa mnie za rywalkę w tej walce. To śmieszne, jesteś przecież moim kumplem.

J: „Ech.. dlaczego tylko kumplem” Dobrze więc, pogadam z nią.

<rozeszli się do domów>

[W domu Jacksona]

J: Cześć mamo!

MJ: Cześć synku. Jak było w szkole?

J: Jak zwykle.

MJ: Ale nigdy nie mówiłeś jak to jest, jak zwykle.

J: Idę do siebie. <cały czas mówi smutnym tonem>

MJ: Ale zaraz obiad.

J: To mnie zawołasz. <poszedł do swojego pokoju, siadł na łóżku i zadzwonił do F> Cześć Frankie.

F: Oh, Jackson! Co tam u Ciebie?

J: Yyy… Masz czas żeby się ze mną spotkać?

F: Jasne, że tak. „Z tobą zawsze.”

J: Dobrze, więc kiedy mam po Ciebie wpaść?

F: Za 40 minut?

J: Ok, do zobaczenia.

F: Pa, pa. <rozłącza się i z piskiem pada na kanapę łapiąc jednego z błyszczórów> Oh Gaga, moje marzenia się spełniają.

Błyszczur: <piszczy radośnie>

[40 minut mija. Dom Frankie]

J: <podchodzi do drzwi, ale nie zdąża do nich zadzwonić, bo te nagle się otwierają>

F: Witaj. <mówi tajemniczo>

J: Ta, cześć.

F: „Błyszczury radziły mi grać tajemniczą” To idziemy?

J: Tak. <idą kawałek>

F: <przyczepia mu się do ramienia>

J: <jako, że to ciamajda nic z tym nie robi mimo, że mu to nie odpowiada> Może usiądziemy?

F: Oczywiście. <Siadają, ale wciąż jest do niego przyczepiona>

J: Muszę coś powiedzieć… Tobie…

F: Taaaak? <trzepocze rzęsami>

J: <wyjmuje rękę z jej objęcia> Posłuchaj… Co… Co mówiłaś Sandrze?

F: Nic, yyy, tylko żeby się odczepiła od Ciebie, bo jest strasznie natrętna.

J: Wcale, że nie. <chwila ciszy> Czy Ty? Czy… Ty… <spogląda jej w oczy> Czy Ty… Mn.

F: <nadzieja, że zaraz wyzna jej miłość>

J: Dlaczego uważasz, że jest natrętna. <nagła zmiana tonacji>

F: Bo ciągle się pyta o Ciebie.

J: Pyta się? Naprawdę. <nadzieja i zadowolenie>

F: Tak, to jest irytujące.

J: „Wcale, że nie. To jest…”

F: Chciałeś się zapytać czy ja coś tam.

J: Tak… Czy… Ty… coś do mnie… czujesz?

F: Tak! <odpowiada bez namysłu>

J: <dziwi się> Nagle zrobiło się tu gorąco… <przemienia się>

Dj: Witaj iskierko, Twój D.J. już jest. <przytula ją do siebie>

F: „Co się z nim stało?” <tak się podkręca, że aż razi go prądem>

Dj: <odskakuje od niej> Wow, chyba muszę zacząć nosić aluminiowe gatki.

F: <śmieje się> <próbuje go pocałować> Kocham Cię.

Dj: <zbliża się do pocałunku>

[W tym samym czasie, kawałek dalej]

Ab: Ross odejdź, bo naprawdę nie ręczę za siebie.

R: Abeby, moja lodowa księżniczko, dlaczego kryjesz ten ogień, który jest pomiędzy nami?

Ab: Nie kryję, bo GO NIE MA! <rzuca śnieżką, ale nie trafia w R tylko w Dj>

R: <spogląda w miejsce wylądowania pocisku przeznaczonego dla niego> Jackson?! Co Ty tu robisz?

Dj/J: <ogarnia z siebie śnieg> <przemienia się> Co się dzieje? Frankie, co Ty robisz?

F: <odsuwa się speszona> Nic…

R: <podbiega do J> Kuzyn, co Ty tu robisz? Ty na randce? Poziom mojego szacunku do Ciebie wzrósł znacznie.

Ab: <też podbiega> Przepraszam Cię Jackson. Celowałam w tego palanta. <wskazuje R>

J: Nic nie szkodzi. Muszę iść do domu się przebrać.

F: To ja Cię odprowadzę.

J: <nie zdąża zaprotestować>

F: Noo chodź, bo się jeszcze zaziębisz. <odchodzą jakiś kawałek> <wraca do tematu> Więc… czy Ty mnie też?

J: Co ja też? Czekaj, chwileczkę! Bo mam pytanie <zatrzymuje się na środku chodnika>

F: Tak?

J: Bo jest taka sprawa. Bo jakbym był zakochany w… znaczy się. Jest pewien chłopak. <szybko się poprawia> Co jest zakochany w pewnej dziewczynie, ale ona uważa go za kolegę.

F: „Przecież mówiłam mu, ze nie jest tylko kolegą.”

J: A więc jak mam pow… znaczy jak ON ma powiedzieć, że czuje coś do niej?

F: Ja Ciebie też.

J: Co Ty mnie też?

F: Noo mówisz, że chcesz wyznać dziewczynie, że ją lubisz, ale się wstydzisz. Więc ja powiem to co Ty nie możesz. Ja Ciebie też kocham.

J: Naprawdę myślisz, że tak by powiedziała?

F: Yyy, no pewnie… <nie za bardzo wie o co chodzi>

J: Dzięki Franki, ta ja idę jej to wyznać. <biegnie> <odwraca się i w biegu żegna z F>

F: Yyy <skołowana> ale… to ja… Cię… <siada na krawężniku i zaczyna płakać> <nagle dzwoni do niej jej trumnofon> <ogarnia się i patrzy kto dzwoni>

A: no cześć, czemu tak długo nie odbierasz? Chciałam się dowiedzieć, czy to zadanie ze szporachunków jest dla chętnych?

F: Chyba tak, nie wiem. Nie mam do tego głowy.

A: A co się stało?

F: Nie ważne… Pamiętasz tą dziewczynę na schodach przed szkołą?

A: Tak.

F: Ona mi działa na nerwy. Najprawdopodobniej ukradła mojego chłopaka.

A: Z tego co ja wiem to Jackson nie jest Twoim chłopakiem.

F: Ale by był, gdyby nie pojawiła się ona! <wrzasnęła>

A: Ale jesteś pewna, że ona coś do niego, noo wiesz.

F: Nie na 100 procent, ale coś za mocno się do niego klei. Muszę coś z nią zrobić.

A: A co?

F: Jeszcze nie wiem, ale nie będzie to przyjemne.

A: Mówisz poważnie?! To straszne, a jak się mylisz?

F: Dlatego, zacznę działać dopiero jak się upewnię!

A: To trochę mnie uspokoiłaś. Dobra, to pa.

F: Pa. <rozłącza się i idzie do domu w depresyjnym nastroju>

[Jackson powraca do domu]

J: Mamo! Gdzie jesteś? <od progu krzyczy w euforii>

MJ: W kuchni!

J: Muszę Ci coś powiedzieć. <wchodzi do pomieszczenia>

MJ: Tak, o co chodzi? <odwraca się>

J: <widzi jak jego matka ma ręce ubrudzone czymś czerwonym> Co… Co Ty…?

MJ: Spokojnie, to tylko keczup.

J: Szczerze mówiąc to ostatnio keczup też jest przerażający.

MJ: <śmieje się> Pamiętam… Więc w czym problem.

J: A więc pamiętasz jak ścierała ze mnie keczup.

MJ: Tak.

J: Bo o nią właśnie chodzi.

MJ: ?

J: Bo jak już mówiłem ona mi się podoba, ale nie wiem jak mam jej to powiedzieć. Frankie doradziła mi żebym powiedział prosto z mostu.

MJ: Zależy jako ona jest. Żebyś jej nie przestraszył tym wyznaniem.

J: Ona jest chyba taka, że nie lubi owijania w bawełnę.

MJ: No to spróbuj, jak nadarzy się okazja.

J: Dzięki mamo. <przytula się do niej>

[U Sandry]

S: Wreszcie w domu. <zamykając drzwi rzuca torbę i pada na wyrko>

Pś: Gryw. <wydał dźwięk ze swojego terrarium>

S: Noo cześć Patryczku. Co robiłeś dziś szalonego?

Pś: Grywww <wychodzi ze swojego lokum i idzie do S>

S: Mówiłam, żebyś nie wychodził sam.

Pś: <staje na chwile i robi smutne oczka> Gryw.

S: No dobrze, chodź.

Pś: <ucieszony „biegnie” do niej>

S: <przytula ślimaka, po czym sadza go sobie na ramieniu i idzie coś zjeść> <wchodzi do kuchni i kładzie ślimuna na blacie> Co by tu wszamać? <otwiera lodówkę i wyciąga coś do podgrzania na patelni> <kładzie więc to coś na patelnię i na ogień>

Pś: <kręci się po blacie i powarkuje> Gryw. <zainteresował się cosiem i łypnął do patelni>

S: Ej, uważaj na swoje szperacze Patryś. <podnosi go> Ty ciekawski ślimaku, ty. <głaszcze mu czułki>

Pś: Grrryw <mruczy z rozkoszy>

<dzwoni telefon S>

S: Poczekaj Patryś, tylko nie tykaj patelni. <odbiera telefon> Słucham?

J: Cześć Sandra, chcę Ci coś powiedzieć, spotkajmy się! <mówi prawie jednym tchem>

S: Yyy. Ty chcesz jako Jackson czy Didżej?

J: Jackson!

S: Dobra, ale właśnie wróciłam i przygotowuję sobie żarcie… i w sumie wypadałoby odrobić lekcje, że w poprzedniej szkole tego nie robiłam to chociaż tu zachowam pozory.

J: Mi zawsze pasuje, powiedź tylko, kiedy.

S: W sumie to nie wiem czy to dobry pomysł. Franki będzie się czepiać, czy coś.

J: Spokojnie, gadałem z nią. „Proszę zgódź się.”

S: Dobra, za godzinę u mnie.

J: Tak! <radość z niego wypływa>

S: <zdziwiona się nie odzywa>

J: To znaczy <szybko się poprawia> Tak, będę. <mówi ze spokojem> Mama!!! <drze się z innego pokoju>

MJ: Co się stało?!

J: Zgodziła się!

MJ: Cieszę się, tylko nie bądź zbyt nachalny.

J: Spoko, mama.

MJ: I weź coś, co Cię schłodzi, abyś nie wypalił z Diżejem.

J: <baręczy coś sobie pod nosem>

[Po godzinie u Sandry]

S: Dobra Patryś, zaraz tu będzie. Właź do domu.

Pś: Gryw. <z dezaprobatą>

J: <stoi z kwiatkiem przed drzwiami>

S: <otwiera mu i się dziwi>

J: Kwiatek dla Ciebie. <podaje go S speszony>

S: Kwiatek?

J: <przytakuje>

S: Po co?

J: <dziwi się> Jak to po co? Bo jesteś dziewczyną i Was kręcą takie rzeczy.

S: Jestem trochę inną dziewczyną, niż reszta.

J: „Hura!”

S: Hehe

J: „Czy ona umie czytać w myślach?”

S: Tak.

J: <zong> Co?

S: Tak, zdążyłam zjeść, więc nie wyciągnę Cię na pizzę z keczupem, hehe.

J: „Ufff” To gdzie idziemy?

S: <bierze od niego kwiat> Poczekaj, włożę go do wody. Może wejdziesz na chwilę?

J: Nie, zaczekam tu.

S: <wstawia krzaka do wody i wraca do J> To gdzie idziemy?

J: Przed siebie?

S: To nie wiesz? No to idziemy spontanem.

J: Kto to jest Pontan?

S: Nie Pontan, tylko spontan. Czyli na żywioł, bez planu, improwizacja…

J: Aaaa, już kumam.

S: Hehe, Ty jak coś powiesz to… <obejmuje go po przyjacielsku>

J: „ Fajnie, szkoda, że nie bardziej romantycznie” Idziemy do parku?

S: Spoko. <puszcza go>

J: „Było miło, ale się skończyło”

<podchodzą do jakiejś ławeczki i rozsiadają się na niej>

J: <nerwowo skubie rękaw swojej bluzy>

S: Więc co chciałeś mi powiedzieć?

J: Emmm… No bo ja… tego… <jest zmieszany>

S: ???

J: Pp…p… Podobasz mi się…

S: <lekko zdezorientowana> To jakiś żart?

J: Niee… Czemu tak sądzisz?

S: Bo… nie wiem… ale… jak? Jesteś chory? Masz gorączkę? <sprawdza jego czoło ręką zimną jak lód> Hmm… Jednak wszystko z Tobą w porządku.

J: No tak! A co niby miałoby być nie tak?

S: Nie wiem. Może pierwsze symptomy głupawi?

J: Możliwe, ale akurat nie w tym momencie…

S: To co Ci się stało, że wzięło Cię na takie wyznania???

J: Podobasz mi się, to tak trudno zrozumieć?

S: Tak, bo jeszcze nikt mi czegoś takiego nie powiedział…

J: To w takim razie, miło mi, że jestem pierwszy…

S: Nie ciesz się tak. Nie wiesz jaka jestem gdy ktoś mnie bardziej pozna…

J: Niespodziewanie wpadasz na ludzi? Spoko, mogę się przyzwyczaić.

S: A co, podobało Ci się? <uśmiecha się zalotnie>

J: <spogląda na nią> Było cokolwiek niezręcznie, ale… następnym razem ostrzegaj.

S: To ostrzegam. <zamienia się i siada mu na głowie> <piszczy po nietoperzowemu i wtula mu się w czuprynkę>

J: Eeej… <lekko się chwieje>

S: Ii-i-iii-i \Nie bujaj tak, bo choroby morskiej dostanę./

J: <stabilizuje się, siedzi przestraszony i czeka>

S: <schodzi niczym opętane dziecko po ścianie, na ramie J i ociera się pyszczkiem o jego policzek>

J: Dlaczego nie zrobisz tego w ludzkiej postaci?

S: <zleciała na ławeczkę i zmieniła się> A co będę z tego miała?

J: Emm… przyjemność…?

S: A jaką masz pewność, że Ty mi się też podobasz i będę chciała z Tobą być?

J: <spuszcza głowę i zaczyna dłubać butem w ziemi> No właśnie żadnej… <spogląda powoli na nią psimi oczkami>

S: Tylko tak na mnie nie patrz.

J: Jak?

S: Noo… TAK… Tak błagalnie.

J: Oh wybacz.

S: … Wybaczam… <kładzie dłoń na jego>

J: <spogląda na nią i uśmiecha się>

S: <odwzajemnia uśmiech>

J: Czyli, że mam jakieś szanse?

S: Jakieś tam masz. Hehehe

J: <śmieje się razem z nią>

S: <przytula się do niego>

J: <zdziwiony milknie> … <obejmuje ją>

S: <zaplata palce z jego palcami na ręce, którą na niej trzyma>

<chwile trwały i trwały. Jackson rozpływał się w objęciach Sandry, Było mu tak błogo jak nigdy dotąd. Nie chciał, aby kiedykolwiek opuszczali to miejsce>

[Następny dzień w szkole]

<wielkie wejście S i J do szkoły> <idą korytarzem trzymając się subtelnie za palce robiąc haczyki>

A i F: <stoją i wyciągają książki z szafek>

F: <do A> Teraz masz wystarczający dowód???

A: <ze zdziwienia otwiera usta> Tak… To wystarczy.

F: Pomożesz mi?

A: Oczywiście, tylko jak? Masz jakiś plan?

F: Chyba tak. Ale będzie trzeba poczekać na odpowiedni moment. <uśmiecha się złowrogo>

<S i J rozłączają się, S idzie do szafek, a J podchodzi do F>

J: Cześć. Chcę Ci podziękować Frankie. Zrobiłem jak proponowałaś i udało się.

F: Zauważyłam. <wymusza uśmiech> Wybacz, ale muszę już iść. <ciągnie A za sobą>

J: <zdziwiony> No dobrze. Na razie.

S: <patrzy za F i A> Co tak uciekły jak oparzone?

J: <wzrusza ramionami>

[F i A udają się do toalety]

F: <złą jak nie wiem, strzela iskrami na wszystkie strony> Zrobiłem jak proponowałaś… <parodiuje jego głoś> Tyle, że ja nic nie proponowałam, a mówiłam wprost!

A: <stoi przy ścianie i patrzy na mrugające światło> Rozumiem, że jesteś zła, ale spróbuj się chodź trochę uspokoić, bo przeciążysz instalację.

F: Oj… <nieznacznie się uspokaja>

A: Nie za bardzo wiem o co chodzi, ale po tym co się przed chwilą stało wnioskuję, że coś mu zasugerowałaś, a on wykorzystał to przeciwko Tobie, tak?

F: Zaczął zadawać różne i dziwne pytania, zrozumiałam, że pyta czy go kocham, więc mu mówię, że tak, a on ni stąd ni zowąd sobie po prostu odchodzi… A dziś rano co widzę?!!

A: Hmm… Może mu źle przekazałaś swoje intencje?

F: Chyba żartujesz!! Powiedziałam mu prosto z mostu co czuję! Chyba tylko debil by nie zrozumiał… <znów zwiększyła ilość iskier> <poszło światło>

A i F: Świetnie.

A: Czyli on jest debilem skoro nie zrozumiał. Może znajdź sobie kogoś mądrzejszego? Widocznie są siebie warci.

F: Łatwo Ci mówić, odkochać się to nie tak prosta sprawa.

A: Noo, zapewne.

F: <rozpłakała się>

A: Nie płacz, bo jeszcze Ty będziesz zmieć jakieś zwarcie>

F: Jak mogę nie płakać w takiej sytuacji?

A: Nie wiem, pomyśl o czymś przyjemnym.

F: Dobrze… Pamiętam jak wybrałam się na zakupy ze straszyciółkami… Następnego dnia popisywałyśmy się nowymi rzeczami… <uśmiecha się> Następniejszego dnia podszedł do nad Jackson… <wpada w spazm>

A: Ale było blisko. Nie wiem jak mam Cię pocieszyć. <dzwoni dzwonek> Chodź na lekcje, przestaniesz myśleć o tych głupkach.

F i A: <wychodzą z łazienki>

F: <widzi jak S nadal stoi przy szafkach i gada z jakimś chłopkiem roztropkiem> No popatrz, kolejnego zarywa…

A: <zamyka drzwi i patrzy we wskazanym kierunku> <teraz robi jeszcze większego karpia> PATRICK!

F: Kto to Patrick?

A: Chłopak który… mi… kolega po prostu.

F: Mi możesz powiedzieć.

S: <w tym samym czasie śmieje się z P>

A: A tak w ogóle to Ty chodzisz do tej szkoły dłużej, a nie wiesz kto to Patrick?

F: Nie, nie słyszałam o nim. To ten drewniakowaty?

A: Tak… drewniakowaty…

F: Czym on w zasadzie jest?

A: Entem, też miałam z tym problem. <uśmiecha się do F>

[Jak to się stało, że S poznała P]

<szkoła, przed szafkami, S wyciąga książki. P idzie z tym samym zamiarem, a szafki mają obok siebie> <S niechcąco zatrzaskuje się szafkę, męczy się z drzwiczkami, w tym momencie P podchodzi do szafki i również chce je otworzyć> <po chwili udaje się jej otworzyć wredną szafkę i P obrywa drzwiami tak mocno, że aż parę liści mu z głowy spada>

[W klasie]

F: <skubie nerwowo szwy na ręce>

A: Czym się denerwujesz?

F: A jak myślisz?

A: Aaa, spróbuj o tym nie myśleć. A co Ty na to żebyśmy po lekcji gdzieś wyszły?

F: No nie wiem…

A: Bez wymówek! Przestań marudzić…

F: Ale…

A: Żadnych ale, zabieram Cię do siebie po zajęciach. <mówi z uśmiechem i wraca do pisania notatki w zeszycie>

F: Ech… <wzdycha, ale w głębi duszy dziękuje koleżance za chęć pomocy>

[Po lekcji dziewczyny razem wracają do domu A]

A i F: <idą i gadają>

F: <udaje się jej jakoś zapomnieć o problemie>

A: <opowiada o czymś zabawnym> <przechodzą obok domu S> <A widzi jak S i J żegnają się przed drzwiami> Yyy, wiesz co? Chodź tam. <pokazuje przeciwny kierunek>

F: Ale dlaczego?

A: Tam jest… Wyprzedaż! <zadowolona z siebie, że udało jej się wymyślić coś, aby F się nie połapała>

F: I dopiero teraz mi mówisz o tym?!

A: Y… bo teraz mi się przypom… <nie zdąża dokończyć, bo F ciągnie ją za rękę>

[W domu S, w tym samym czasie, co przechodziły obok A i F]

S i J: <nie zauważają ich, są zajęci sobą>

J: <przytulony do S> Nawet nie wiesz jak się cieszę, że Cię mam.

S: Chyba wiem… Bo też się cieszę, że Cię mam.

J: <odkleja się od niej>

S: Coś się stało?

J: <patrzy na podłogę>

S: Hej, co jest?

J: <spontanicznie całuje ją>

S: <teraz to ona go od siebie odkleja>

J: Przepraszam… Tak, wiem… nie powinienem.

S: Głupek. <rzuca się na niego całując>

J: <po chwili> Czyli nie jesteś zła?

S: Oczywiście, że nie.

J: Ale ja nie umiem całować…

S: Ja też nie.

J: Czyli to też był Twój pierwszy pocałunek?

S: „Oczywiście, że nie, ale jak powiem, że tak to może poczuje się lepiej.” T-tak.

J: To niezłą jesteś. <rzuca się jej na szyję>

S: Dobrze, już… Spokojnie. <gładzi mu czuprynkę>

[Następny dzień w szkole]

Du: <bierze książki z szafki>

P: Siema. Wiesz coś może o tej nowej?

Du: O Sandrze?

P: Nieeee, ją to już znam. O tą Ząbkę mi chodzi.

Du: To jest jakieś nowe zombie w szkole?

P: Tak, zaczepiła mnie jak sapałem…

Du: <przerywa mu śmiechem>

P: To nie jest śmieszne.

Du: Wręcz przeciwnie, to jest bardzo zabawne.

P: Dobrze, niech Ci będzie. To wiesz coś o niej?

Du: W ogóle o nikim takim nie słyszałem.

P: A idź tam. <macha na niego> Chodzisz z najpopularniejszą dziewczyną i nic nie wiesz o newsach szkolnych?

Du: Powiem szczerze, nie interesuję się szkolnymi „njusami” <pokazuje cudzysłów palcami>

P: <zdziwiony>

Du: No ca tak patrzysz?

P: Nie ważne. Dzięki za… nic.

Du: Nie ma sprawy, ziom. <uśmiecha się>

[Patrick błąka się po szkole]

A: <idzie i wpada na zamyślonego P>

P: Jak łazisz?! O Ana, sory, nie poznałem.

A: <pociera obolałe czoło> Siema.

P: Właśnie Cię szukałem, spadłaś mi z nieba.

A: Tak spadłam z tego nieba, że wpadłam na Ciebie.

P: Hehe, ale przynajmniej już nie muszę Cię szukać.

A: No dobra, to co to, to co chciałeś?

P: ?

A: „Dlaczego przy nim mi się język plącze?” Sory, plątek mi się jącze.

P: <wpada w niesamowity śmiech>

A: <wzdycha> Więc co chciałeś?

P: Plątek jącze, dobreeeee. <mówi przez śmiech>

A: Cieszę się, że Cię rozbawiłam, ale powiesz wreszcie do czego Ci jestem potrzebna?

?: Aaaaaa <słychać przeraźliwy krzyk>

P: Kto to?

A: Patrz tam! <pokazuje w kierunku krzyku>

Cl: <biegnie i warczy> Auuuu <wyje>

P: O nie! Pełnia! <łapie A za rękę> Musimy uciekać! <ciągnie ją za sobą by gdzieś się ukryć>

Cl: <biegnie po szkole> <wpada na S i chce ją zjeść>

S: <podrapana próbuje ją od siebie odciągnąć>

Cl: <gryzie ją w rękę parę razy>

S: <odgryza się>

<kilka osób się zbiega i patrzy na walkę wilczycy z wampirzycą>

Cw: <próbuje je rozdzielić> <odciąga Cl>

S: <krew ścieka jej po wardze i ramieniu>

Cw: Clawdeee! Opanuj się!

D: <przybiega pomóc Cl>

S: <ogarnia się i próbuje wstać>

Cl: <warczy>

D: Clawd! Zabierz ją stąd!

Cl: <wyrywa się i dopada S> <wgryza się jej w szyję>

S: <umiera>

...